آمار وب سایت:  

بازدید امروز : 1
بازدید دیروز : 0
بازدید هفته : 1
بازدید ماه : 157
بازدید کل : 4911
تعداد مطالب : 98
تعداد نظرات : 0
تعداد آنلاین : 1

 تشبیه زیبایی است که می گویند زمانی که لقمه ای در دهان می گذارید تا زمانی که آن لقمه  فرو می رود تصور کنید که در حال گذر از میدان مین هستید. یعنی هر لقمه ای که ما در دهان می گذاریم حکم مینی دارد که هر لحظه عبور از آن حکم نابودی همیشگی دارد.  هنگامی که انسان با میدان مین روبرو می شود . آن را به بازی نمی گیرد بلکه به دنبال راهنمایی می گردد که او را از این میدان وخطرناشی از آن نجات دهد و او به سلامت میدان راپشت سر گذارد . لقمه انسان حکم آن مین را دارد که راهنما باید وضعیت آن را مشخص کند تا به سلامت از گلوی انسان خارج شود  و جزء جسم انسان شود. یعنی هر لقمه ای حلال و حرام بودنش باید مشخص شود . انسانی که به خطا لقمه ای را می بلعد همچون انسانی است که بی پروا پای در میدان مین می گذارد و خود و هویت خود را به دیار نیستی می فرستد . باید در چگونگی به دست آوردن هر لقمه ای و قرار دادن آن دردهان اندیشه کرد و ماجرا را پی گیری کرد . یک کودک به راحتی هرچه به او داده می شود را می خورد زیرا برای او میدان مین مفهومی ندارد و فقط یک زمین بازی است که گه گاهی درآن ترقه هایی زده می شود. پس همه چیز برای او تنها یک سرگرمی است. حالا آنهایی که دراین اوضاع و احوال جامعه فقط به فکر پر کردن جیب خویش اند و اختلاص و احتکار در آن ها به راحتی صورت می گیرد آن قدر درجاده ی زندگی سقوط کرده اند که درحد یک کودک به زندگی و خورد و خوراک خود می نگرند ؟ آیا هنوز ما آدم ها  به این ادراک نرسیده ایم که بفهمیم چرا درهای باران رحمت الهی این گونه محکم بسته شده است و خشکسالی و کم آبی طبیعت را به سوی نابودی می کشاند؟ آیا هنوز به این باور نرسیده ایم که این همان مینی است که درزندگی آدمی درحال منفجر شدن است ؟ بیایید برگردیم به سوی خدا و دراین اوضاع از او یاری بخواهیم تا از این مدان مین نجاتمان دهد.

در اذان چهار بار تکبیر گفته می شود که هر تکبیر یک الهه ای را کنار می زند و آن را نابود می کند .

اولین تکبیر کبریایی خداوند را در دل انسان می نشاند ، تکبیر بعدی شیطان را کنار می زند ، تکبیر سوم نفس را و تکبیر چهارم دنیا را کنار زده آن را محو می کند . بعد از آن که مسائل دنیوی محو شدند انسان در اذان روی به عبادت الهی می آورد .

 بیان اشهد ان لا اله  الا الله در واقع بیانگر آن است که کبریایی خداوند بر دل انسان نشسته است و انسان بابیان آن در واقع اعلام می کند که همه ی الهه ها را محو کرده است و به مرحله ی شهود رسیده است . و این همان اصل توحید است.

وقتی انسان به توحید می رسد توحید معاد را هم در بر دارد و او دیگر به معاد رسیده است زیرا کسی که توحید را درک کند قیامت را هم باور خواهد داشت.. وقتی که انسان می خواهد با همه ی وجود خدارا بپرستد باید به دنبال او حرکت کند و خواسته هایش را از او بخواهد و ترسش تنها از او باشد . سر به دامن او بگذارد و دل از دیگران ببرد . اینجاست که باید رسول را بشناسد و از او که حامل وحی است بخواهد که راه خدا را نشانش دهد و او را با خودبه سوی خدا ببرد و این است که اشهد ان محمد رسول الله وارد می شود یعنی در واقع اعلام نیاز به کسی می کنی که راه خدا را به تو نشان دهد و دست تو را بگیرد و با آن راه تو را تا به مقصد ببرد و این می شود اصل نبوت که یکی از اصول پنج گانه اصول دین است.

بعد از یافتن رسول انسان به دنبال کسی می گردد که او را سرپرستی و راهنمایی کند و در این مرحله است که اشهدان علی ولی الله بر زبان جاری می شود و انسان امام را می خواند و بعد از این است که انسان به سرعت به سوی صلوه می رود و حی ال صلوه ذکر زبان آدمی می شود و این صلوه مقدمه ای است برای رفتن به سوی رستگاری است و او با سرعتی بیشتر بدان سو حرکت می کند حی الی فلاح.

برگرفته از سخنان آقای میر باقری برنامه ی سمت خدا

یکی از عارفان بزرگ گفت که هیچکس بر من، چنان غلبه نکرد که جوانی از بلخ؛ از حج می آمد؛ مرا گفت: «حدّزهد نزد شما چیست؟» گفتم: «چون بیابیم بخوریم و چون نیابیم صبرکنیم.» گفت: «سگان بلخ نیز همین صفت را دارند.» پس من او را گفتم:«حدّ زهد نزد شما چیست؟» گفت: «ماچون نیابیم صبر کنیم و چون بیابیم ایثار کنیم.»