آمار وب سایت:  

بازدید امروز :
بازدید دیروز :
بازدید هفته :
بازدید ماه :
بازدید کل :
تعداد مطالب : 98
تعداد نظرات : 0
تعداد آنلاین : 1

یکی از عارفان بزرگ گفت که هیچکس بر من، چنان غلبه نکرد که جوانی از بلخ؛ از حج می آمد؛ مرا گفت: «حدّزهد نزد شما چیست؟» گفتم: «چون بیابیم بخوریم و چون نیابیم صبرکنیم.» گفت: «سگان بلخ نیز همین صفت را دارند.» پس من او را گفتم:«حدّ زهد نزد شما چیست؟» گفت: «ماچون نیابیم صبر کنیم و چون بیابیم ایثار کنیم.»

می گویند ایرانیان اولین امپراتوری جهانی را بابزرگترین دولت ونظام اداری ( حدود ده تابیست میلیون کارمند دولتی ) در روی زمین ایجاد کرده بودند که متشکل از بوروکراسی حرفه ای و متمرکز به منظور رسیدن به کار آیی و اثر بخشی بود. آن ها در سراسر این امپراتوری راه ها و جاده های طولانی و کانال های عظیم و طویل آبیاری در اعماق زمین ایجادکرده بودند. درامپراتوری ایران محیط اقتصادی پررونق و شکوفا بود و این باعث شده بود که  به جز برخی نواحی در سرتاسر امپراتوری ایران  موجبات رشد و توسعه بوروکرات های حرفه ای ایجاد شود و در آن به فعالیت های مختلف می پرداختند . در نظام اداری ایران به عملکرد های مطلوب پاداش داده می شد ضمن این که انتصاب های سیاسی نیز صورت می گرفت . جمع آوری مالیات منبع اصلی کسب در آمد دولت بود اما سایر شیوه های کسب در آمد نیر به کار گرفته می شد. به همین ترتیب محیط سیاسی نیز برای رشد ، توسعه و توانمندی بوروکراسی ایرانی مساعد و آماده بود. در بوروکرات ایرانی پست و منصب مورد توجه اغلب مردم بود . اما قدرت آن همواره به منظور حفظ انصاف و کارآیی کنترل می شد. بوروکراسی ایرانی حرفه ای بود و ویژگی های زیر را داشت : استخدام بر منبای دانش و شایستگی ، دارای بودن تجربه  ی قبلی ، آموزش های بلند مدت ، وجود قوانین و مقررات حرفه ای حاکم بر اقدامات تاکید و تلاش برای بهبود مداوم عملکرد .

آیا با این پیشینه مدیریت دولتی در این شرایط ایجاد شده آن هم دراین قرن نمی توان درمقابل زور گویی ها ی بیگانگان ایستاد و به وضعیت موجود سامان بخشید و با مدیریت درست اقتدار واقعی ایران و ایرانی را به رخ همه کشید؟ آیا مردمی بااین چنین سوابقی تاریخی باید با یک تصمیم بیگانگان این گونه به مشقت افتند؟ مگر این ایران و این ایرانیان از همان نسل قرن های پیش نیستند؟

برگرفته از کتاب درآمدی بر نظریه های مدیریت دولتی نوشته ی رضا طهامسبی

شنیده اید  که حکیمان گفته اند با فقیران و درویشان هم نشینی کنید و از مجاورت با توانگران  ثروتمندان دوری کنید . ببینیم این پند حکیمان از چه رو بوده است . حکما می گویند هم نشینی با فقیران و درویشان حالت شکرگزاری و سپاس از خداوند و رضایت از وضعیتی که انسان دارد را در او زیاد می کند و در مقابل مجاورت با دارایان باعث می شود که زبان انسان به شکوه و شکایت گشوده شود . انسان زمانی که با ثروتمندان نشست و برخاست می کند در برابر داشته های آن ها داشته های خود را هیچ می شمارد و همین عاملی می شود که شروع به گله کردن و بیان کم بودن داشته های خود کند . انسان در برابر آن چه که زیردستا ن دارند و ملاحظه ی حالت آن ها خود به خود به سمت قناعت هدایت می شود و از داشته های خود احساس رضایت می کند و شکر پروردگار خود را بیش از پیش می گوید همین انسان کمی که در وضعیت و شرایط و امکانات زندگی ثروتمندان تامل می کند . در ارتباط مکرر باعث می شود که این تامل او عمیق تر شود و همین زمینه را برای ورود شیطان باز می کند و شعله های حرص و طمع و حسادت را در وجود او درهم می آمیزد و حسرت داشته های دیگران، سپاسگزاری از خداوند به خاطر همه ی آن چه که او دارد و خیلی از کسان دیگر آن ها را ندارند را از یاد او می برد و کم کم زبان شکر گویی او بسته شده زبان شکوه و شکایت گشوده می شود و این همان چیزی است که به بسیاری از مردم دراین زمانه به آن مبتلا هستند.

ای گردش چشمان تو سرچشمه‌ی هستی *** ما محو تو هستیم، تو حیران که هستی

خورشید که سرچشمه‌ی زیبایی و نور است *** از میکده‌ی چشم تو آموخته مستی

از چهار طرف محو تماشای تو هستند *** هفتاد و آیینه‌ی توحید پرستی

وا کردن در مسجد الاقصای یقین را  *** تکبیره الاحرام نمازی که تو بستی

تا وا شدن پنجره هرگز نزدی پلک *** تا خون شدن حنجره از پا ننشستی

یک گوشه‌ی چشم تو مرا از دو جهان بست *** ای گردش چشمان تو سرچشمه‌ی هستی